Άκου λοιπόν κύριε Κοτζιά, για να τελειώνει αυτή η ιστορία. Όταν ακούς κάποιους σ’ αυτό το νησί να σε κατηγορούν ότι εσύ ευθύνεσαι για το ναυάγιο στο «Όρος των Προσκυνητών», να ξέρεις ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Όταν ακούς να σε διαχωρίζουν από τον Τσίπρα, να ξέρεις ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Όταν ακούς κάποιους να λένε ή να αφήνουν να διαφαίνεται ότι αποδέχονται λύση με παραμονή τουρκικού στρατού και τουρκικές εγγυήσεις υπό οποιαδήποτε μορφή, να ξέρεις ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Όταν ακούς (μόλις χθες στο Ανώτατο Συμβούλιο του ΔΗΣΥ) τον Αβέρωφ Νεοφύτου να λέει ότι «μετά τη λύση οι σχέσεις Κύπρου-Τουρκίας θα αλλάξουν, ανοίγοντας ευκαιρίες συνεργασίας με μια μεγάλη χώρα», να ξέρεις ότι μόνο μερικοί ελαφρόμυαλοι το πιστεύουν. Οι πολλοί σκάνε στα γέλια. Διότι, προφανώς, ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ δεν παρατηρεί πώς πολιτεύεται ο Σουλτάνος. Κλείνει τ’ αφτιά στη νέα απειλή του ότι θα αφήσει να γεμίσει η Ευρώπη πρόσφυγες. Δείγμα της πολιτικής συνέπειάς του και της εμπιστοσύνης στις συμφωνίες που υπογράφει ο Σουλτάνος. Όταν ακούς κάποια Χόπλαρου να σε κατηγορεί, να ξέρεις ότι μια μονάδα είναι και τίποτα περισσότερο. Όταν ακούς κάποιους να σε κατηγορούν ότι έγινες «φουστανελάς» και «Κολοκοτρώνης», να ξέρεις ότι αυτοί είναι οι λίγοι. Και είναι τραγικό, διότι οι πλείστοι εξ αυτών, είναι εκείνοι που για δεκαετίες φορούσαν «φουστανέλες», ανέμιζαν ελληνικές σημαίες, πανηγύριζαν για κάποια «δόγματα» και παρέσυραν κατ’ αυτό τον τρόπο, χιλιάδες πολίτες. Εκμεταλλεύονταν ουσιαστικά τα ειλικρινή αισθήματα και πιστεύω αυτών των ανθρώπων.

Γι’ αυτό κύριε Κοτζιά, κλείσε τ’ αφτιά σ’ αυτούς τους λίγους και άκου τις φωνές της πλειοψηφίας. Είναι αυτοί, που ζουν και αναπνέουν για λύση, για ειρήνη, για επανένωση. Αυτοί, όμως, επικεντρώνουν το σπουδαίο τους όραμα σε μια βασική αρχή (με την πάροδο των χρόνων, λίγο-πολύ, συμβιβάστηκαν στις υπόλοιπες): Την απαλλαγή αυτού του νησιού από κάθε τουρκική παρουσία. Από κάθε παρουσία τουρκικού στρατού. Από την έστω και παραμικρή χειραφέτηση από το δικτατορικό καθεστώς της Άγκυρας. Κάποιοι αντιτάσσουν σ’ αυτό το όραμα, ότι δεν το αποδέχονται οι Τ/κ. Μα και οι Ε/κ δεν αποδέχοντο ένα σωρό πράγματα. Δεν δέχονταν παραχώρηση εδαφών πέραν της αναλογίας των Τ/κ, δεν δέχονταν διαμοιρασμό εξουσιών, αξιωμάτων, θέσεων πέραν της αναλογίας Ε/κ-Τ/κ. Δεν αποδέχοντο να μην επιστρέψουν όλοι οι πρόσφυγες στις περιουσίες τους. Και, όμως, στην πάροδο των χρόνων συμβιβάστηκαν. Χάριν του προαναφερθέντος οράματος. Τώρα είναι η σειρά των Τ/κ να συμβιβαστούν με μια μεγάλη Αλήθεια. Την οποία, δυστυχώς, ακόμη και οι λίγοι Ε/κ που σε κατηγορούν προσπερνούν. Ότι εν έτει 2016, σε ένα ευρωπαϊκό κράτος, ουδείς Τ/κ κινδυνεύει. Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε, πως αν πραγματικά κινδύνευαν, δεν θα πηγαινοέρχονταν κατά χιλιάδες στις ελεύθερες περιοχές. Ακόμη και οι ελάχιστοι ακραίοι, που όντως υπάρχουν, θα τσακιστούν από την αποφασιστικότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας για ειρήνη.

Γι’ αυτό κύριε Κοτζιά, μην κάνεις ούτε βήμα πίσω. Όχι επειδή είμαστε λυσοφοβικοί, όπως ισχυρίζονται οι λίγοι, που χωρίς λογική ισοπεδώνουν κάθε φραγμό και είναι έτοιμοι να αποδεκτούν κάθε λύση, όσο επικίνδυνη και αν είναι. Αλλά επειδή είμαστε –απολύτως δικαιολογημένα- τουρκοφοβικοί. Επειδή με καθαρή καρδιά θέλουμε να δούμε αυτό τον πολύπαθο τόπο να κάνει μια καινούργια αρχή. Σε σωστή βάση. Ως ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος για τις τύχες του οποίου θα αποφασίζουν μόνο οι κάτοικοι του και ουδείς ξένος βάρβαρος ή μη.

Μην μετακινηθείς ούτε ρούπι από την άκρως ορθή θέση ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση με εγγυήσεις και χωρίς αποχώρηση και του τελευταίου τούρκου στρατιώτη. Μην αφήσεις ούτε τον Τσίπρα να κάνει βήμα πίσω από αυτή την θέση. Είναι η μόνη που θωρακίζει αυτό το νησί από κάθε μελλοντικό κίνδυνο και η μόνη που ρίχνει άπλετο φως για ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Κλείσε τ’ αφτιά στους λίγους κύριε Κοτζιά και άκου τη φωνή της μεγάλης πλειοψηφίας, που σε ευγνωμονεί!